Historia I


Samotność w dżungli


Rozdział 5 – Nowy kapitan

– Słuchaj mnie uważnie, zrobimy tak: gdy kapitan wyjdzie z namiotu, podejdziemy do wartowników, którym powiesz, że dostałeś pilny rozkaz od głównego dowódcy, żeby mnie tu przyprowadzić. Nie powinni robić problemów.
– I co dalej?
– Hmm dalej zobaczymy – uśmiechnąłem się tajemniczo. Co dalej… bardzo dobre pytanie, szkoda tylko, że nie miałem na nie odpowiedzi. W głównej mierze wszystko zależy od stanu mojego kompana.
– Jak to się wyda rozstrzelają mnie….
– Nie martw się, będzie dobrze.

Zmierzch szybko zapadł, a kapitan w dalszym ciągu nie wychodził. Zakochany żołnierz, o imieniu Tomasz siedział oparty o koło wozu bojowego i czyścił broń, a ja spacerowałem i tu i tam, cały czas obserwując namiot..
– Czas ucieka… Nie uda się… – mruczał pod nosem za każdym razem, gdy go mijałem.
– Ciii! Wychodzi… – kucnąłem obok niego udając, że wiąże buta – Nie gap się tak, bo zwrócisz jego uwagę. Zniknij z pola widzenia wartowników i za parę minut przyjdź po mnie.
Kiwnął delikatnie głową.

Czas płynął strasznie wolno, z każdą minuta oczekiwania coraz bardziej się denerwowałem.
Całkowicie niepotrzebnie. Poszło nam dużo łatwiej niż przypuszczałem. Wartownicy sprawiali wrażenie, jak by ich całkowicie nie interesowało to, co do nich mówimy. Wpuścili nas bez zadawania zbędnych pytań.

Wnętrze namiotu oświetlały dwie niewielkie lampy. Dziwne… Nikogo nie ma. Na środku znajdował się wielki okrągły stół z różnymi papierami i mapami, pełno szafek, kilka biurek i parawany. Za jednym z nich na łóżku leżał przykryty kocem z zakneblowanymi ustami kosmita. Gdy nas zobaczył zaczął się wiercić. Ręce i nogi miał związane.
– Nie wierć się tak, już cię uwalniam – Zacząłem przecinać nożem więzy.
– Ciii!!! Słyszysz? Ktoś rozmawia ze strażnikami. Udawaj, że jesteś cały czas związany – przykryłem kosmitę szczelnie kocem i szybko wyskoczyliśmy zza parawanu. W wielkim skupieniu próbowaliśmy podsłuchać czy to przypadkiem nie kapitan wraca. Oznaczałoby to niemałe problemy. Był to jednak kobiecy głos.
– Co wy tu robicie! – Zapytała stając w wejściu do namiotu – Nie powinno was tu być!
– Yyy bo my… yyy… – Zaczął nieudolnie tłumaczyć się Tomasz.
– Żołnierzu, coś taki czerwony? Upiłeś się na służbie? – Zrobił się jeszcze bardziej rumiany. Spojrzała na mnie i dodała – Jak dobrze pamiętam, to ciebie przywieźli z tym dziwacznym kosmitą, a ciebie – spojrzała na żołnierza, który momentalnie zbladł – Pierwszy raz na oczy widzę – To był cios zadany w samo serce zakochanego…
– Kapitan nas tu przysłał – burknąłem zniesmaczony.
– Ahh tak, kapitan wam kazał, a to ciekawe, nie przypominam sobie bym wydała taki rozkaz…
Spojrzeliśmy na siebie zszokowani.
– Dla waszej wiadomości stary kapitan dzisiaj rano przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Teraz ja tu dowodzę! Wpakowaliście się w duże problemy.
– Niee to ty paniusiu wpakowałaś się w duże problemy – wrzasnął kosmita wyskakując z nożem, który nierozważnie zostawiliśmy przy jego łóżku po przecięciu lin. W ułamku sekund obezwładnił ją przystawiając nóż do gardła.
– Nieee zostaw ją!! – Przerażony Tomasz chwycił trzęsącymi się rękami za broń.
– Idioto schowaj tą broń, bo pewnie mnie zastrzelisz – Krzyknęła przerażona pani kapitan.
– Myśleliście, że byłem nieprzytomny? Przez cały czas was słuchałem – powiedział kosmita – jesteście bandą nieudaczników i takimi działaniami doprowadzicie do zagłady Ziemi! – Pani kapitan przestała się szarpać, gdy poczuła zimny dotyk ostrza na szyi.
Pchnął ją w stronę wyjścia, parę kroków i znaleźli się na zewnątrz namiotu.

– Słuchajcie mnie wszyscy!!!! Nadchodzą bardzo ciężkie czasy. Myślicie, że trwa wojna, którą w pełni kontrolujecie? To dopiero przedsmak prawdziwego kataklizmu!!!
Przyjdzie wam walczyć nie tylko ze zwierzętami!!! Będziecie musieli stawić czoła dużo gorszemu wrogowi!!! Musicie być na to gotowi!!! Dlatego od teraz ja tu dowodzę!!! A kto się sprzeciwi, zginie!!!

[contact-form-7 id=”287″ title=”Historia 4″]

Autor kontynuacji – KoKoneK

Zniewoleni

Nie tak to wszystko miało wyglądać.. Mój kompan, którego uważałem za dobrego, okazał się być uosobieniem zła. Staliśmy się jego niewolnikami. Pod pretekstem poderznięcia gardła zakładniczce, zmusił wszystkich żołnierzy do złożenia broni.
– Nie zwiąże was, znajcie moje dobre serce, ale pamiętajcie, jak ktoś zacznie kombinować, to jaja urwę!
– Cała nadzieja w Tobie, tylko Ty możesz nas uratować – szepnąłem do ucha byłej Pani kapitan – Tobie jaj nie urwie…
Parsknęła śmiechem, patrząc na mnie jak na idiotę.
– To nie jest odpowiedni czas na tego typu żarty! To Ty musisz nas uratować. Ty go tu przyprowadziłeś.
No tak… Znowu wszystko moja wina… W sumie to ma rację, tylko co ja mogę zrobić?
– Idź do niego, przekonaj go, żeby nas puścił! Albo chociaż dowiedz się co kombinuje.
– Ehh no dobra idę… Trzymaj kciuki, żeby się udało.
Uniosła dwa kciuki do góry a po chwili mocno je ścisnęła.

Wstałem i ruszyłem pomału w stronę kosmity.
– Stój! – Krzyknął. – Pozwoliłem ci wstać?
– Musimy pogadać… Proszę wysłuchaj mnie. Nie pamiętasz już jak ci pomogłem?
– W takim razie mów.
– Wolałbym na osobności…
– Niech reszta też ma okazję usłyszeć, co masz mądrego do powiedzenia.
Hmm i co teraz, szczerze mówiąc nie miałem żadnego pomysłu, żadnych argumentów, aby go przekonać do współpracy.
– No słuchamy! – Ponaglał mnie kosmita.
– Czemu nas więzisz? – Zapytałem.
– Znowu to samo pytanie… To już się staje nudne. Jeżeli tylko to chciałeś powiedzieć to lepiej sobie usiądź i nie zawracaj mi głowy.
– Sądziłem, że jesteśmy przyjaciółmi…
Kosmita wstał, podszedł do mnie i spojrzał mi prosto w oczy.
– A coś się w tej kwestii zmieniło?

Nic nie odpowiedziałem. Zaskoczyło mnie to pytanie. Wydawało mi się oczywiste to, że już nie jesteśmy przyjaciółmi.
– Jesteście bardziej ograniczeni, niż przypuszczałem. Sam już zaczynam mieć wątpliwości, czy warto wam ratować tyłki. Nie potraficie współpracować dla dobra ogółu to nie dziwcie się, że pozbawieni jesteście pewnych przywilejów. Wszystko po to, żeby was ręce nie świerzbiły do zrobienia jakiejś głupoty.
Odwrócił się i odszedł na swoje miejsce.
– Siadaj i nie zawracaj już mi głowy.
Zrobiłem o co prosił. Kosmita odezwał się do wszystkich:
– Prześpijcie się, czeka was ciężka noc…


Podoba Ci się ta kontynuacja historii? Oceń i pokaż swoim znajomym.
[ratings]

[shareaholic app=”share_buttons” id=”15199868″]


Komentarze