Nikt z tych, którzy wymyśliły ten chory program nie wziął pod uwagę, jak nieprzewidywalna może być ludzka psychika. Każdy długotrwale poddany ogromnemu stresowi, może postradać zmysły. Z dobrego, ułożonego człowieka można stać się bestią.
Tak niestety było w tym przypadku, z tą różnicą, że „cichą” zbrodnie popełnioną w afekcie, widział na żywo cały świat.
Kto zawinił?(przeczytaj całość)
[ratings id="1755"]
Kilka dużych susów i już stałem nad leżącym w kałuży rozlanego wina koledze.
- Wstawaj! Ludzi straszysz!
Zero reakcji. Trochę mnie to zaniepokoiło. Przyjrzałem mu się bliżej i nie zauważyłem, żeby mu się klatka piersiowa poruszała. Czyżby nie oddychał? Tylko nie to!
- Nie wyczuwam pulsu! – Krzyknąłem przerażony – Niech Pani się nie drze, tylko dzwoni po karetkę!(przeczytaj całość)
[ratings id="1752"]
- Raaaaaatunku!
To jakaś masakra… Pomyślałem i niezbyt chętnie ruszyłem w stronę skąd dobiegał krzyk.
No tak… Tak jak się spodziewałem w czerwonej kałuży rozlanego wina leżał mój „przyszły przyjaciel”, a nad nim biegała w kółko sąsiadka machając rękami. Była w takim szoku, że nie słyszała, jak „śmiertelnie ranny” człowiek głośno chrapie.
- Niech się pani uspokoi! Nic mu nie jest!
- O Boże niech go pan ratuje, o Boże ratuuuuunku!(przeczytaj całość)
[ratings id="1748"]
Wspaniale było znowu usiąść z rodziną przy jednym stole. Pójść do pracy na 10 godzin, stać w korkach. Jeden sen wpłynął na moje postrzeganie świata. Nauczył mnie cieszyć się z najmniejszych drobiazgów i doceniać to, co mam. Nic nie jest w stanie zepsuć mi dzisiaj humoru.
Gdy wracałem już do domu nagle zatrzymała mnie młoda kobieta, która spacerowała z pieskiem.
- Niech pan to weźmie – powiedziała wręczając mi dyskretnie kopertę – Niech pan to przeczyta w domu. Tylko żeby nikt tego panu nie zabrał! To bardzo ważne....(przeczytaj całość)
[ratings id="1745"]
- Aaaaa!!! – Lidianna wybiegła z chaty babci drąc się jak by ją ze skóry obdzierali – Aaaa!!! Ratunku!!
Podbiegła do nas trzęsąc się z przerażenia.
- Co się stało?!
- Babcia wstała!
Nie zdążyła dokończyć, bo w tej właśnie chwili z chaty wyszła staruszka z wystawionymi przed siebie rękami i szeroko wytrzeszczonymi oczami. Była cała zielona i szła powolnym krokiem w naszą stronę.
- O cholera… Zmieniła się w zombi… (przeczytaj całość)
[ratings id="1742"]
- Zabije cię! – darł się przez zaciśnięte zęby.
Kątem oka ujrzałem, że dziewczynce udało się zniknąć w lesie.
Uff kamień spadł mi z serca..
-Ty wszo zawszona! – Kilka potężnych ciosów spadło na moją głowę. Straciłem przytomność nie czując już, jak jego miecz przeszywa moje bezwładne ciało… (przeczytaj całość)
[ratings id="1737"]
- Sądziłem, że jesteśmy przyjaciółmi…
Kosmita wstał, podszedł do mnie i spojrzał mi prosto w oczy.
- A coś się w tej kwestii zmieniło?
Nic nie odpowiedziałem. Zaskoczyło mnie to pytanie. Wydawało mi się oczywiste to, że już nie jesteśmy przyjaciółmi.
- Jesteście bardziej ograniczeni, niż przypuszczałem. Sam już zaczynam mieć wątpliwości, czy warto wam ratować tyłki... (przeczytaj całość)
[ratings id="1715"]
Kosmita podszedł do Pani kapitan z wyciągniętym nożem.
- Pani wybaczy, ale muszę… - Ponownie przystawił jej ostre narzędzie do gardła. Kiwnęła głową, z delikatnym uśmiechem.
Wyszliśmy z namiotu.
- Co jest? Nikogo nie ma, gdzie się wszyscy po… - Kosmita nie zdołał dokończyć.
Niewiadomo skąd nadleciał pocisk, który trafił go prosto w głowę.... (przeczytaj całość)
[ratings id="1712"]
- Nikt poza kapitan nie będzie mi mówił co mam robić! Padł rozkaz żebym strzelał!
Przeładował broń i puścił w naszą stronę krótką serię pocisków, które świsnęły mi tuż koło ucha.
Zesztywniałem z przerażenia.
- Oooouuu! – Usłyszałem jęk bólu za plecami... (przeczytaj całość)
[ratings id="1709"]
- Wszyscy już podjęli decyzję?
Nikt nie odpowiedział, nikt się nie poruszył.
- Dobrze. Tak jak mówiłem od teraz ja tu jestem kapitanem i macie słuchać moich rozkazów zrozumiano?!
Wszyscy pokiwali głowami.
- Dobrze, w takim razie pora na pierwszy rozkaz. Stańcie naokoło namiotu i rozstrzelajcie zdrajców!!! (przeczytaj całość)
[ratings id="1706"]